De afgelopen weken maak ik elke dag een wandeling in de natuur. Ik heb het geluk aan de rand van de polder te wonen. Een moment van rust en bezinning voor mijzelf, in deze bizarre tijd. Een periode waarin ongeloof zich bij mij afwisselt met berusting en kalmte. Een periode waarin ik het ook soms even niet weet. Een tijd waarin een scala aan gevoelens, emoties en gedachten voorbij komen. Alles mag er trouwens gewoon zijn, ik sluit alles in. Intens kan ik genieten van de ontluikende natuur, ik hoor de vogels en zie het prachtige groen, ik geniet van de stilte.
Fijn dat dit nu nog mag, mits we gepaste afstand houden en alleen wandelen of met een gezinslid. Ik hoop ook dat wij Nederlanders ons hier allen aan houden want een lockdown, willen we echt niet.
Ik kies er bewust voor om niet de hele dag het nieuws te volgen en op social media te scrollen. Het voelt voor mij nu even niet urgent om van alles online aanbieden, misschien volgende week of de week erna. Het voelt voor mij nu even niet als de tijd om mijn hele website om te bouwen. Ondanks alle initiatieven en oproepen voor ondernemers om nu de kans te grijpen en nu te ‘doen’. Ik heb deze dagen meer behoefte om even te “zijn met wat er is”. In de actie en doe modus schieten is zo verleidelijk maar kan ook een vorm van vermijding zijn. Natuurlijk sta ik mensen telefonisch en via face time te woord, maar niet hele dagen, het zijn soms schrijnende verhalen. Ik heb ook behoefte aan verstilling en vertraging. Dit vind ik onder andere in mijn wandelingen in de natuur.
Deze wandelingen leveren mij naast verstilling ook mooie diepgaande gesprekken op. Op veilige afstand. Gesprekken met onbekende mensen. Gesprekken die ik wellicht nooit zou hebben gehad.
Zo leerde ik van een vrijwillige verzorgster alles over de Schotse Hooglanders in de polder. Angstig als ik kon zijn om er vlak langs te moeten lopen, begrijp ik nu meer van het gedrag. Ik weet ik nu hoe ik er langs kan en mag gaan. Ik ben nu minder bang. Dat wil zoveel zeggen dat ik nu niet meer door allerlei ingewikkelde struiken kruip of een andere route kies uit angst dat ze me achterna komen of mij aanvallen.
Ook ontmoette ik een man die al jaren bewust leeft in de wetenschap dat het leven vergankelijk is. Ik trof hem met een fotocamera kijkend naar de blauwe lucht en de bomen. “Dit is alles wat ik nodig heb”, vertelde hij. “Dat was 15 jaar geleden wel anders. Ik werkte alleen maar, was weinig bij mijn gezin en alleen maar heel druk met veel geld verdienen en dure auto’s”. Hij vroeg of ik even tijd had om naar zijn verhaal te luisteren. Natuurlijk verhalen zijn er om gehoord te worden en ieder mens wil gehoord worden. Hij vertelde dat hij 15 jaar geleden werd getroffen door een hersentumor. De prognose was dat hij nog 15 maanden te leven had. Al 15 jaar leefde hij, hand in hand met de dood. Hij doorstond behandelingen en operaties. Hij vertelde daarna zijn baan vaarwel gezegd te hebben en zich nu hard te maken voor het milieu en de natuur, voor meer bewustzijn in de politiek en bij mensen. Hij wil een erfenis na laten aan de wereld en zijn kinderen. Geld en status zeggen hem niets meer. Gezondheid, een gezonde aarde, bewuste mensen en nog even wat tijd om intens te genieten met de mensen die hem dierbaar zijn. Dat is alles wat hij wenst. Ik wenste hem dat ook van harte, na ons mooie gesprek. En zo stonden wij nog even stil, daar midden in de polder. Samen keken we nog even naar de bomen, de zon en de blauwe lucht en we luisterden naar de vogels en de stilte. Samen in verbinding, met de wetenschap dat alles vergankelijk is.
Is het niet dat zo dat wij nu allemaal geconfronteerd worden met de vergankelijkheid van het leven?Dat we ineens beseffen waar het leven voor ons nu eigenlijk om draait en dat duidelijk wordt wat er voor ons belangrijk is?
#bewustwording #verbinding #verstilling
