Sinds eind maart doe ik mee aan de Mindfulness Retraite van Seetrue. Twee tot drie keer per dag talks, wijze lessen, gedichten en meditaties. Gisteren ging het over snelheid en haast. Dit deed mij reflecteren op mijn eigen leven. Hoe ik altijd in de hoogste versnelling leefde en welke prijs ik hiervoor betaalde. Over deze reflectie schreef ik de volgende blog.
Mijn levenstempo tot 2017
Mijn levenstempo lag tot 2017 heel hoog. Sterker nog, ik leefde in de hoogste versnelling. Altijd haast, op het puntje van mijn stoel. Dit had ik als klein meisje zo meegekregen van mijn moeder. Altijd haast, alles moest op tijd klaar zijn voor als mijn vader thuiskwam, anders zwaaide er wat. Zo ging dat toen, vader werkte, moeder thuis en alles moest perfect zijn zodat het mijn vader aan niets ontbrak als kostwinner.
Later, als manager in de zorg, rende ik soms bijna letterlijk van afdeling naar afdeling, van vergadering naar vergadering en van locatie naar locatie. Om vervolgens weer naar huis te vliegen om te gaan om te koken, wassen, er te zijn voor kinderen, partner en mijn mantelzorg behoevende moeder, zij mochten niets tekort komen. Ook wachtten er studieopdrachten en tentamens want een Bachelor studie deed ik er wel ook nog wel even bij.
Ik moest veel van mezelf alles moest uiteraard perfect zijn. Ik was ook altijd heel snel. Om mijn snelheid werd ik dan ook alom geprezen. De snelheid kwam niet voort uit een bewuste keuze, maar omdat ik dacht dat snelheid hielp in het afkrijgen van taken en dat men dan zeer tevreden over mij zou zijn. Niemand mocht iets tekort komen. Ik kon dan weer een taak van het lijstje afschrappen. De lijst werd echter nooit korter…. Het was water naar de zee dragen.
Resultaat van al die haast en snelheid was dat ik nooit ergens voor 100% aanwezig was. Nooit was iets af, tijdens het verrichten van een taak kwamen er weer 3 nieuwe taken bij. Alles moest eigenlijk al gisteren af zijn. Gevolg; veel stress, veel openstaande tabbladen in mijn hoofd, verlies van focus en creativiteit, verbinding met mezelf en omgeving maar ook verlies van zingeving.
Ik struikelde uit haast soms gewoon over mijn eigen voeten. Mijn gezinsleden vroegen ook altijd of ik mijn ‘ziekenhuisloopje’ even kon parkeren als we met elkaar op weg waren. Mijn hoofd was altijd verder dan mijn voeten mij konden bijhouden.
De haast voelde ik ook wel in mijn lichaam; een versnelde ademhaling, hogere hartslag. Dit was echter ‘mijn normaal’ dus trok ik mij er niets van aan en negeerde de signalen. Om hulp vragen deed ik niet, want ‘kinderen die vragen worden overgeslagen’, zo leerde ik ooit. Door te zorgen dat anderen niets tekort kwam verloor mezelf volledig uit het oog en liep mezelf voorbij.
Het woord vertragen kwam in mijn woordenboek niet voor. Vertraging betekende destijds voor mij stilstand. Stilstand; zo had ik geleerd, betekende achteruitgang. Dus hup, nog een tandje erbij. Fouten maken betekende falen. ‘Nee’ zeggen was geen optie want dat betekende in mijn hoofd dat ik zwak was en wellicht niet geschikt bevonden zou worden voor mijn functie.
Geen mens zijn maar een machine
Ik mocht van mezelf geen “mens” zijn maar eerder een een foutloze machine of robot. Geen gevoel, geen angsten, verdriet en emoties, er was geen ruimte voor kwetsbaarheid. Voor alles wat een mens tot mens maakt. Zelfs na het overlijden van mijn moeder, moest ik door, het werk kon immers niet wachten. Voor mijn idee konden de medewerkers en de organisatie niet zonder mij. Ik had mijn verantwoordelijkheden en die moest ik nakomen. En daarnaast had ik geleerd ‘eerst de anderen dan pas jij anders ben je egocentrisch. Ik bleef trouw aan mijn overtuigingen en onhaalbare regels. Ik moest immers sterk zijn. De rouw om het verlies van mijn moeder en ouderlijk huis stelde ik (onbewust) uit.
De prijs die ik betaalde
Een ongehoord hoge en strenge lat had ik neergelegd. Een waaraan ik never nooit zou kunnen voldoen. Zoveel regels had ik mijzelf opgelegd. Geen fouten mogen maken, geen mens mogen zijn. De prijs die ik betaalde was een burn-out. En deze prijs was een pittige en pijnlijke levensles.
Wat en hoe ik leerde te vertragen
Terug naar wie ik was in de kern en hoe ik uiteindelijk was beland in die burn-out was geen makkie. Het leren kennen van mijn overtuigingen en hoe deze mij belemmerden was behoorlijk confronterend. Dit deed ik met behulp van Mindfulness, rusten, yoga, bewegen en de steun van mijn trouwe maatje Theo, kinderen en vrienden. Ik leerde anders kijken naar mijzelf, mijn overtuigingen, mijn verleden. Leerde de rouw toelaten, mijn verleden omhelzen. Ook liet alle gevoelens en emoties toe die ik zolang had weggestopt. Het leverde mij een andere relatie op met mezelf en het leven. Achteraf had ik deze levensles niet willen missen. De uiteindelijke prijs was dat ik leerde leven vanuit mezelf, over wat ik van waarde vind en dat heeft mijn leven er een stuk leuker en zinvoller op gemaakt.
Van moeten naar mogen en willen
Ik heb geleerd dat vertragen zeker geen stilstand betekent. Dat het een periode van groei kan zijn. Dat jezelf toestaan om stil te staan en te vertragen kan zorgen voor meer focus, creativiteit, bewustere keuzes vitaliteit en meer levensplezier. Ik moet niet meer maar ik wil en ik mag. Door het noodgedwongen stilstaan heb ik andere levenskeuzes gemaakt. Ik leef weer ten volle, in verbinding met mezelf en mijn omgeving.
Het nu
Ik leef niet meer onbewust op het puntje van mijn stoel, struikel niet meer over mijn eigen voeten en race niet meer van hot naar her. Het magische, snelle en haastige van wat ik als kind zo goed ken, zit nog wel in mij. Nu ben ik mij daar echter bewust van. Hierdoor val ik niet meer onbewust terug in automatische reflexmatige versnellingen.
De lessen vanuit mijn leven, mijn stilstaan, opnieuw verbinden en vertragen mag ik nu dagelijks doorgeven aan professionals, leiders en teams. Dit doe ik met zoveel plezier en passie. Ook blijf ik mij met plezier blijf verder ontwikkelen omdat het mag, niet omdat ik dat van mezelf moet.
Leef jij in de hoogste versnelling? Durf jij te vertragen? Kun jij ‘haast’ opmerken in je lichaam?
Sta eens wat vaker stil, vertraag voordat je omvalt.
Karin
Systemisch- mental-burn-out -teamcoach en mindfulnesstrainer
