Sommige mensen denken nog heel gemakkelijk over het Corona virus. Ik heb inmiddels zelf ervaren wat dit met mij en mijn gezin heeft gedaan. Ik kan zeggen dat de fysieke en de mentale impact niet mis waren. Ik ben nooit ziek en kan me niet heugen ooit zo ziek te zijn geweest. In deze blog deel ik mijn ervaringen en prijs mijzelf gelukkig dat ik dit nu ook weer kan. Wetende dat er velen zijn die het niet kunnen.
De blog is ook een waarschuwing voor mensen die het virus onderschatten, die het zien als een complot of een ‘griepje’. Dat is het beslist niet. Misschien valt het voor jou mee maar heeft het voor degene die je besmet verregaande gevolgen. Ik heb het geluk samen met mijn gezin dat wij geen onderliggend lichamelijk lijden hebben en een gezond leef en beweegpatroon.
Hoe het begon
Eind september glipte het Corona virus ons huis binnen. We hadden hem niet zien of horen aankomen. Als een ongenode, stiekeme, stille gast was hij ons huis binnengeslopen.
We hielden ons keurig aan de maatregelen, leven heel gezond en toch… Corona maakt geen uitzonderingen.
Het begon met onze oudste dochter, zij heeft een beroep waarbij ze bijdraagt aan een stukje veiligheid van het land. Ook nu als brave burgers bleven we direct thuis toen zij verhoudheidsklachten kreeg, gelukkig maar. Al mijn afspraken zegde ik af ook al wisten we nog niet dat het Corona was.
Toen mijn dochter haar smaak en reuk kwijtraakte realiseerde we ons dat dit weleens Corona kon zijn. Ze besloot een test te doen. In de tussentijd ontwikkelden ook wij klachten. Wij dat zijn haar moeder, stiefvader en zus. Lichte klachten, niet iets waarvan je normaal zou denken dat het een heftig virus zou kunnen zijn. Iets waarmee we normaal gesproken waarschijnlijk gewoon hadden doorgewerkt met een paracetamolletje.
De uitslag was onomwonden ‘positief’. En toen begon het. Met wie was er nog contact geweest? Ik zag hoe moeilijk het was voor mijn dochter de mensen te informeren, hoe pijnlijk dit was, hoe hierbij schaamte en schuld om de hoek kwamen kijken. Hoe moedig zij was.
Allemaal moesten we getest worden. En ja, allemaal waren we positief. Wat eerst onschuldige, milde klachten waren ontaardde in dagen van hele hoge koorts, heel ziek voelen, werkelijk alles deed pijn. Niets konden we meer vanwege de spier- en gewrichtspijn, niet kunnen slapen ondanks vermoeidheid.
Mentale impact
Behalve de fysieke klachten had het virus ook mentaal grote impact. Ik leek wel emotioneel incontinent. De angst was ineens heel groot en heel aanwezig. Dagenlang hoge koorts, angst om in het ziekenhuis te komen met ademnood, ja zelfs om dood te gaan. Angst om restverschijnselen over te houden, zorgen om mijn huisgenoten, hebben ze pijn met ademen, hoe is de saturatie, de snelheid van de hartslag, noem maar op. Mijn oude zorg kennis kwam weer in volle hevigheid boven.
Naast de angst heb ik ook veel verdrietige gevoelens ervaren, machteloosheid en eenzaamheid. Voor mezelf, mijn dierbaren en de wereld. Je hebt namelijk veel tijd als je niet kunt slapen en de gedachten gingen als een balletje in een flipperkast heen en weer. Nu weet ik dat gedachten geen feiten zijn, maar ze gingen behoorlijk met me aan de haal. Ook zingevingsvragen kwamen aan bij mij voorbij, wat wil ik als ik beter ben met mijn leven? Liggend op mijn bed met hoge koorts voelde ik me af en toe het kwetsbare kleine meisje van vroeger wat behoefte had aan een aai over haar bol van haar ouders. Papa en mama die zeggen dat alles wel goed komt. Maar ja papa en mama zijn er niet meer en aangezien we allemaal ziek waren verwerkten we dit allemaal op onze eigen manier en deden we ons best om in ons eigen bubbeltje beter te worden.
We reageren allemaal anders op ziekte, ook in ons gezin
Mijn stressrespons is die van doorgaan en zorgen, zorgen dat het ieder goed gaat, dat kon ik nu niet meer, ook al probeerde ik dat in het begin nog wel. Dat dit niet meer ging en ik echt aan mezelf moest denken was confronterend. Ook had ik heel veel behoefte aan contact en delen. De stressrespons van mijn partner op zijn ziek zijn was die van zich volledig terugtrekken in zichzelf en zijn eigen wereld, geen contact en verbinding mogelijk. Dat is best een uitdaging wanneer je met elkaar ziek bent in een huis en tegenstrijdige behoeftes hebt. Dat had ik te accepteren. Mijn dochters lijken op mij en hadden ook meer behoefte om te gevoelens en emoties te delen, af en toe kwamen ze op de rand van mijn bed zitten en hadden we mooie gesprekken.
Levensles in loslaten en accepteren
Deze periode vormde een wijze levensles voor mij. Een les in loslaten, accepteren, overgave, voor jezelf zorgen en ergens positief zien te blijven. Ook niet geheel onbelangrijk; hulp durven vragen en accepteren, want afhankelijk dat was ik.
Het glas weer halfvol zien
ik kon de golf van het virus niet veranderen maar ik kon tenminste proberen er zo goed als dat het ging mee om te gaan. Te surfen op wat er was. Het lukte me om ergens het glas weer half vol te zien. Ondanks de onzekerheid en angst keek ik elke dag naar wat er al beter ging en wat er wel was. Ik oefende dankbaarheid. Mijn basis hiervan kent zijn oorsprong in de mindfulness en diverse coach en psychologie opleidingen. Ik deed diverse oefeningen die ik ook vaak aan coachees geef. Schrijven, journaling, wat waren mijn gedachten, gevoelens en emoties. Ook probeerde ik dagelijks te mediteren. Ademhalingsoefeningen om het brein en het lichaam te kalmeren.
Weer verder
Na een week zakte de hoge koorts gelukkig en waren mijn dochters alweer bijna als vanouds en nu na twee weken zijn we weer op weg naar volledig herstel. Voor ons als de wat ouderen ging dit niet zo snel als voor de jongeren.
Ik prijs mezelf gelukkig dat we zulke fijne mensen om ons heen hadden die voor boodschapjes, bloemetjes en fruitmanden zorgden. Lieve mensen die belangstelling toonden. Ik prijs mezelf ook gelukkig dat wij er zo goed zijn afgekomen.
De eerste aanmeldingen van extra coaching voor de zorg druppelen alweer binnen. Medewerkers uit de zorg die mentale ondersteuning nodig hebben omdat ze last hebben van angsten, verdriet, eenzaamheid en traumatische ervaringen en bijbehorende gevoelens. Deze ondersteuning pak ik met veel liefde en een nieuwe levenservaringen weer op. Ook kijk ik nog verder hoe ik mijzelf nog meer kan inzetten voor mens en maatschappij in deze tweede Covid periode.
Tot slot: Laat je testen bij klachten, blijf thuis bij klachten, onderschat het niet. Ziek goed uit als je ziek bent. Biedt hulp aan mensen die het nodig hebben, een luisterend oor, een boodschapje een lief bericht.
Mocht je mentale ondersteuning nodig hebben of een luisterend oor voor jezelf of je medewerkers mail of bel mij gerust via:Contact
