“De dood legt de ziel volkomen bloot,
We zullen komen en we zullen gaan,
En in de tussentijd bestaan”.
Voor o.a. de gemeente Vlaardingen verzorg ik coachtrajecten. Een van deze trajecten sloot ik onlangs af. Een verhaal waarover ik anoniem iets mocht delen. Een intens traject wat mij ook lang zal bijblijven. Coachen is raken en geraakt worden.
Voor mij zat een coachee met brede glimlach, of ik iets kon met in balans blijven en met alles wat er speelde in het professionele en privé leven. Wat we laten zien aan de buitenwereld is meestal niet wat er is, we tonen onze maskers. Achter elke coachvraag gaat een verhaal schuil. Achter deze glimlach zat een aankomend verdriet verscholen en oud verdriet. Het belemmerde het leven en werken en een volledige uitval voor werk lag op de loer.
Rouw, we kennen het allemaal, of krijgen ermee te maken, het kent verschillende vormen en laat zien hoe we liefhebben, loslaten of vasthouden. Rouw gaat niet alleen over fysiek iemand verliezen maar ook over verlies van baan, iets verliezen bij veranderingen, afnemen van zingeving of gezondheid door ziekte. Kortom, verlies kent veel gezichten.
Ook in de individuele coaching is sprake van veel rouw. Deze coachee kwam terecht in de tot nu toe ‘moeilijkste periode’ ooit.
Hoe kon coachee ‘bestaan’ in de tussentijd, wanneer er groot verlies in de lucht hing en er een storm naderde met orkaankracht?Als jong kind leerde coachee al vroeg ‘het alleen’ te doen. Nu kon het niet meer ‘alleen’.
Ik wandelde mee in een stukje ‘tussentijd. Bleef naast coachee staan in de storm van afscheid en rouw waarbij zich ook nieuw leven mocht ontvouwen. De dynamiek van leven en dood was hier tegelijkertijd aanwezig. Coachee leerde ook dat er wel degelijk steun kan zijn en je het niet ‘alleen’ hoeft te doen. Dat emoties er mochten zijn en er wel toe deden. Coachee leerde in de praktijk beter behoeften te uiten naar collega’s wat weer verbetering opleverde in de communicatie en samenwerking en voorkwam dat coachee volledig uitviel door verzuim.
Een traject waarbij op het eind alles samenkwam, er nog veel ‘los’ en in beweging mocht komen.
Met het lied ‘door de wind en de regen’ van Stef Bos namen ook wij afscheid, want dwars door alles heen bleef coachee aanwezig, doorleefde, voelde en bleef staan!
